Afgelopen netwerkbijeenkomst heeft Patricia Meijer ons laten kennismaken en laten ervaren wat het werken en leven binnen een jeugdgevangenis inhoudt. Patricia werkt als leidinggevende bij het forensisch centrum Teylingereind, waar jongens tussen de 12 en 24 jaar vast zitten.
Na een korte introductie startte een rollenspel waarin we meegenomen werden in de levensloop van Hanneke, een kind dat niet goed past in de klas. Een kind dat de ene na de andere goed bedoelende volwassene voor zich kreeg om er het beste van te maken, met goed bedoelende instanties die langs elkaar heen werken en ouders die de regie helemaal kwijt zijn. Dat is de wereld van de jongens die in Teylingereind zitten. Hun gedrag is gestoeld op overlevingsdrang. Ook als ze achter gesloten deuren zitten.
Er ontstond een beeld van een wereld waar wij eigenlijk heel weinig van weten. Veel vragen werden gesteld en de zaal reageerde geschokt op het feit dat 70% van de jongens recidiveert. Hoe ga je om met deze kinderen? Welke aanpak past? Een natuurlijk moment voor het volgende rollenspel. Vijf jongens, vijf groepsleiders tegenover elkaar. De opdracht: afruimen na het ontbijt. Wat gebeurde er? De groepsleiders gingen onderhandelen: “als jij afruimt krijg je straks een sigaretje van me” en geen jongen kwam in beweging. Hoe dan wel?
Structuur en duidelijkheid. De groepsleider is de baas: je doet wat er gezegd wordt anders ga je naar cel. En… Je kunt ervan op aan dat dan ook gebeurt. Heldere afspraken, zo doen we dit hier en anders weet je wat er gebeurt. Maar tegelijk ook oprechte interesse in de drijfveren van de jongens, zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Een zware maar prachtige baan, volgens Patricia.
Haar missie: laten wij als burgers eens oog hebben voor deze jongens, als ze in een groepje op straat staan, als ze onder begeleiding door het dorp lopen, als ze een stageplaats zoeken. Zeg ze gedag. Beschouw ze als je medemens, want feitelijk staan ze heel dicht bij ons. Het begint vaak al op de basisschool.
Alle aanwezigen bleven tot het einde toe geboeid, de vragen bleven maar komen totdat we – ver over tijd – echt wel moesten stoppen. Het was een bijzondere avond.
Karin Schoneveld
Lid Programmacommissie