Het thema van het jaar 2024, ‘two handshakes away’ hebben we met een knaller afgesloten. Nannette van Schelven, DG Douane bij het Ministerie van Financiën, was onze gast, in een ‘uitverkochte zaal’. De functie van Nanette is bijzonder, de douane als organisatie is dat zeker ook.
De douane is misschien wel één van de meest bekende organisaties in ons land, maar tegelijkertijd is het lang niet bij iedereen bekend wat het hele werkveld van de douane nu eigenlijk inhoudt. Nanette begon – in uniform – met een redelijk uitgebreid inhoudelijk verhaal. De geschiedenis – nee, wij wisten niet hoe lang de douane al bestaat -, de cultuur: één grote familie. En niet te vergeten de hectiek, want wanneer er wat wordt besloten in Den Haag, dan moet de dag erop dat besluit al in uitvoering zijn. De wereldpolitiek speelt ook een grote rol, bijvoorbeeld de Brexit, de sancties tegen Rusland, alle narcotica die via de Rotterdamse haven in- en doorgevoerd wordt. Om er maar een paar te noemen. Dat vergt enorm veel van de wendbaarheid van de douane. Nanette vertelde er met verve over.
Naadloos schakelde ze over naar tweede gedeelte van de avond. Dit betrof een boeiend, persoonlijk verhaal over haar rol, haar achtergrond, haar loopbaan en in zekere zin haar verbazing over hoe die loopbaan zich heeft ontwikkeld. Van een contract van KLM op zak – een baan als stewardess leek haar wel wat na haar afstuderen in een arbeidsmarkt die niet heel goed was in de jaren 80 – naar haar huidige functie en alles wat daartussen zat. Een verhaal over verwondering over de werelden binnen de overheid, over kansen grijpen, voorbeelden in de organisatie zoeken waaraan je je kunt spiegelen, over netwerken, over de nuchtere constatering dat ze haar huidige baan kreeg omdat er nog geen vrouw in de hoogste regionen van het MT-douane zat. En ja, ze was er ook wel geschikt voor. Een verhaal over de combinatie kinderen en werk: koken met een kind op de arm en tegelijkertijd met de minister bellen. Dat doe je gewoon. Het MT een uur later laten beginnen, want ze moest een kind naar school brengen. Zelf, als baas van de club, een diversiteitsklasje opzetten, onder de radar omdat dat voor de deelnemers de drempel verlaagt om mee te doen. Logisch toch?
Nanette heeft, met de empathische manier waarop ze over haar organisatie praat en haar gevoel voor humor veel indruk gemaakt. Bijna anderhalf uur lang hebben we geboeid naar haar geluisterd. Nogmaals: een waardige afsluiting van dit thema-jaar.
